Blog

Hiep hiep hoera, want vandaag wordt Isala 1 jaar! En dat vieren we natuurlijk heel graag (corona-proof) met alles erop en eraan. We verklappen dan ook meteen onze eerste wens… Voor onze eerste verjaardag, wensen we dat het Isala project meisjes en vrouwen wereldwijd kan helpen bij het begrijpen van hun vaginale microbioom en zo mee het taboe hierrond kan doorbreken. Uiteraard zouden we zonder jullie en ons geweldig onderzoeksteam hier nooit staan. Echt waar, we kunnen het niet genoeg zeggen: nogmaals een dikke merci! Daarom lijsten we graag onze top 5 van hoogtepunten van het afgelopen jaar hieronder op.

De sleutel tot het dichten van de drastische genderkloof in wetenschap en technologie: het vertrouwen van én in (jonge) vrouwen vergroten. En hoe doe je dat? Simpelweg door hen aan te moedigen, te steunen en voorbeelden te creëren. We moeten absoluut het vertrouwen van (jonge) vrouwen tot een prioriteit maken. Dit omvat zowel het rechtstreeks opbouwen van het zelfvertrouwen van meisjes en vrouwen als het introduceren van invloedrijke actoren en steunfiguren in hun leven. Sociale boodschappen en steun van mentoren, leerkrachten, leeftijdsgenoten en ouders kunnen helpen om genderstereotypen tegen te gaan en ruimte te creëren voor meisjes en vrouwen om vertrouwen op te bouwen in hun vermogen om te slagen in wetenschap en technologie.

De afgelopen maanden hebben we met hulp van een robot en wel zes jobstudenten al het microbieel DNA uit de vaginale swabs gehaald van meer dan 3300 vrouwen, jullie, onze zo kostbare Isala participanten. Daarna hebben we — na wat we enkel een marathonsessie aan labowerk kunnen noemen — de stukjes genetische code van de bacteriën uitgelezen met een ‘sequencing’ toestel. Zo kunnen we met behulp van bioinformatica deze codes gebruiken om bacteriën te identificeren en te ontdekken wat de microbiële samenstelling is van jullie vagina! Dankzij de uitgebreide vragenlijst die jullie hebben ingevuld, kunnen we die data gaan koppelen aan informatie over jullie gezondheid, levensstijl, eetgewoonten, partners, etc. Ook worden uit de andere (roze) swab volop nieuwe lactobacillen en andere goede bacteriën gekweekt waardoor onze biobank nu al bijna 2000 nieuwe isolaten bevat.

Er was één belangrijk aspect dat we nog niet hadden meegenomen: de dynamiek van het vaginale microbioom.

Bijna 13 verkrachtingsaangiftes per dag werden in 2019 in België geregistreerd. Jups, dat heb je goed gelezen, meer dan een dozijn!! Of kortweg 4.664 verkrachtingen in slechts 1 jaar! Erger nog, dit is nog maar het topje van de ijsberg, want experten zijn het erover eens dat we daarbovenop te maken hebben met een zogenaamd dark number. Dat wil zeggen dat dit aantal meldingen slechts 10% is van het totaal aantal feitelijke incidenten. En als je zou denken dat het een ver-van-je-bed-show is dan zal je schrikken als je leest dat een studie door mensenrechtenorganisatie Amnesty International aantoont dat 1 op 5 vrouwen in België zegt ooit verkracht te zijn geweest. Daar word ik toch even stil van…

Merci voor de stemmen!

Ik ben een woman in STEM (kort voor Science, Technology, Engineering and Math). Ik ben bio-ingenieur van opleiding, en sinds kort ook trotse mama van mijn eerste kindje, Emma. Ik werk in het Labo voor Toegepaste Microbiologie en Biotechnologie, waar de vrouwen toch wel lichtjes sterker vertegenwoordigd zijn dan mannen. Dit doet me soms bijna vergeten dat er nog steeds een onevenwicht is in de werkzaamheid van mannen en vrouwen in STEM-velden. Recente cijfers van het UNESCO-instituut voor Statistiek tonen namelijk aan dat minder dan 30% van de onderzoekers wereldwijd vrouwen zijn, en slechts 10% van topwetenschapper uitmaken. Dus dames, laten we elkaar inspireren, motiveren en steunen zodat dat percentage vrouwen en meisjes in STEM-velden kan stijgen. Na een vierdaagse mediatraining, stond ik op 23 september in de halve finale in de Marconi Studio van de VRT en kreeg ik het fantastische nieuws dat ik geselecteerd ben voor de finale van de Vlaamse PhD Cup op 6 oktober.

Toen ik vorig jaar voor het eerst las over het onderzoek van Isala, voelde ik meteen een soort opluchting: eindelijk waren er wetenschappers die de gezondheid van de vrouw serieus namen, misschien wel het begin van een ware revolutie, zo dacht ik. Ik schreef me dus meteen in als vrijwilliger. Zelf heb ik namelijk erg veel last van mijn menstruatie, maar tot op heden krijg ik steeds hetzelfde antwoord van gynaecologen en dokters: mogelijks endometriose, het beste op te lossen door de pil te nemen of kinderen te baren. Hoezo “mogelijks”? En wat als je geen kinderen wil? Of wat als je liever geen hormonen neemt? Dan zijn zware pijnstillers de enige optie. Maar wat als deze uiteindelijk ook steeds minder hun werk doen? Wat dan? En waarom heb ik überhaupt zoveel pijn als er niets te vinden is tijdens het onderzoek?