Heb of had jij te kampen met vruchtbaarheidsproblemen of ben je daar bang voor?

Verdriet

In 2009 leerden mijn man en ik elkaar kennen, high school lovers zoals ze dat ook wel noemen. Na meer dan 10 jaar lief en leed samen, beslisten we dat het tijd was voor een volgende stap, een baby. Aangezien ik een hormoonspiraal had, konden we echter niet van de ene op de andere dag beslissen ervoor te gaan. In oktober belde ik voor een afspraak bij de gynaecoloog, eind januari mocht ik langsgaan en werd mijn spiraal verwijderd. Bijna 4 maand wachten dus, waarbij je toch veel nadenkt over hoe het allemaal zou lopen om zwanger te worden. In die periode vroeg ik me soms wel af hoe vlot het bij ons allemaal zou gaan. Soms hoor je verhalen van vrouwen die ‘van de eerste keer prijs hadden’, terwijl dit bij anderen niet zo evident is. Het is een onderwerp dat heel gevoelig kan liggen.

Zelf mag ik van geluk spreken dat ik geen problemen heb gehad om zwanger te worden of tijdens de zwangerschap, ik behoor tot die mensen die ‘van de eerste keer prijs hadden’. Toch heb ik ook heel wat vriendinnen en kennissen waarbij ik hoor dat het allemaal wat minder vlot is gelopen. Dit zorgt voor heel wat onzekerheid en misschien zelfs spanningen in je relatie, maar ook met de buitenwereld. Denk maar aan die vriend/vriendin die een opmerking maakt als ‘Wanneer is het aan jullie’, of ‘Jullie hebben ook genoeg extra kamers om baby’s te maken’. Opmerkingen die goed bedoeld zijn, maar ergens toch ook gek dat mensen het zonder veel schroom zeggen of durven vragen, aangezien dit toch wel een intiem onderwerp is. Zeker als je op zo’n moment al een lange tijd aan het proberen bent om zwanger te worden, zijn zo’n opmerkingen extra pijnlijk. Ben jij iemand die hier open en bloot over kan praten met vrienden of familie? Of is dit toch een onderwerp dat je niet aan de grote klok hangt? 

Vruchtbaarheidsproblemen vormen immers nog steeds een taboe in de maatschappij. Nochtans kampen heel wat koppels die kinderen willen met problemen. Bij zo’n 15% duurt het meer dan één jaar voor ze zwanger zijn.

Eén op zes van de Isala deelneemsters ondervonden problemen bij het vervullen van hun zwangerschapswens.

Onder hen ook 1% vrouwen die geen partner hebben of een vrouwelijke partner en daarom sowieso hulp nodig hebben om hun kinderwens te vervullen. Lees hier mee over in onze eerdere blogpost van Eline

Vruchtbaarheidsproblemen kunnen te wijten zijn aan verschillende factoren, en raken zowel mannen als vrouwen. De meest voorkomende oorzaken van verminderde vruchtbaarheid bij vrouwen hebben te maken met een verstoorde eisprong. Dit is toch wel in zo’n 20-30% van de gevallen. Een aandoening die bij bijna 10% van de vrouwen voorkomt is Polycystisch Ovariumsyndroom of PCOS. Ook bij de Isala deelneemsters kwam dit naar voor als een veel voorkomende oorzaak. PCOS gaat gepaard met verschillende symptomen, zoals cysten in de eierstokken, een verstoorde of geen eisprong, en een verstoorde hormoonbalans. Een andere veel voorkomende aandoening die tot verminderde vruchtbaarheid kan leiden is endometriose dat ook ongeveer 1 op 10 vrouwen treft. Hierbij komen cellen van het baarmoederslijmvlies ook buiten de baarmoeder voor, wat kan zorgen voor problemen om zwanger te worden. Er lijkt ook alsmaar meer bewijs te komen dat er een verband is tussen het vaginale microbioom en onvruchtbaarheid, waarbij de lactobacillen vooral een rol lijken te spelen in het voorkomen van infecties en ontstekingen. Maar verder onderzoek is echt nog wel nodig. Ook aan dit onderzoek willen we met Isala ons steentje bijdragen.

Gelukkig bestaan tegenwoordig heel wat oplossingen die koppels die anders geen kinderen zouden kunnen krijgen kunnen helpen.

Van de Isala deelneemsters die een vruchtbaarheidstraject volgden, volgde 32% hormoontherapie, 26% kunstmatige inseminatie, 16% in vitro fertilisatie (IVF), en 15% intracytoplasmatische sperma-injectie (ICSI, een variant van IVF waarbij één spermacel geïnjecteerd wordt in de eicel).

Vruchtbaarheidstrajecten en een onvervulde kinderwens kunnen enorm ingrijpend zijn op je alledaagse leven en je (mentale) gezondheid, en zijn slopend indien het lang aansleept. Dit onderwerp kan heel gevoelig liggen bij je gezelschap. Misschien heeft iemand net gehoord dat hij of zij geen kinderen kan krijgen (op de natuurlijke weg) en zit hij of zij nog volop in een rouwproces en is er nog niet klaar voor om er over te praten. Geef die persoon dan de tijd en ruimte en laat hem of haar eventueel achteraf weten dat ze altijd in jou een luisterend oor kunnen vinden.

2 antwoorden

  1. Op 19 jarige kreeg ik te horen dat ik door een vroege overgang ging. Dit nieuws was eerst een opluchting. Na een jaar lang onderzoeken bij een arts in het ziekenhuis van een klein voorstadje, zonder antwoorden, werd ik eindelijk naar het dichtsbijzijnde universitair ziekenhuis die mij direct beter konden helpen.
    Maar ten tweede was dit vooral een heftige brok om te verwerken. Op die leeftijd was ik nog niet bezig met wel of geen kinderen krijgen, maar het nieuws dat een natuurlijke zwangerschap alvast was afgeschreven, was verwarrend en verdrietig.

    De arts was zeer behulpzaam en legde alles zo goed uit. Maar vertelde mij ook met spijt dat er over de oorzaak van een vroege overgang nog nagenoeg geen uitsluitende informatie was. En voor zover ik weet vandaag de dag nog niet is.
    Er werd mij gevraagd of ik mee zou willen doen aan onderzoek, als dat er ooit zou komen. Al zou ik al te graag meewerken, ik heb 11 jaar later nog niks gehoord.

    Hoewel ik nu weet dat ik geen kinderen wil, heeft het feit dat het niet nog wel effect op mijn leven. Emotioneel, wanneer het in gesprekken met mensen die ik mijn verhaal niet kennen gaat over over zwangerschappen, regels krijgen etc, voel ik me diep van binnen een beetje buitengesloten, anders. Ik heb ook niet altijd zin om mijn situatie uit te leggen. Fysiek zijn er ook implicaties, oa. zwakkere botten, huidveroudering. Normale dingen, maar niet per se voor een 20/30jarige.

    Al met al, ben ik blij om te zien dat er meer onderzoek word gedaan naar specifieke (biologisch) vrouwelijke zaken. En er meer gesprekken over gevoerd worden!

    1. Ik heb zopas ook die diagnose gehad. Ik ben nu 27, maar krijg al 8 jaar lang de ene na de andere hormoontherapie, de éne nog absurder dan de andere. Nooit een diagnose gehad, maar nu de diagnose er is, weet ik niet of ik moet lachen of moet huilen.

Doe je mee aan het gesprek?

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Isala wil het taboe rond vaginale gezondheid doorbreken. In elke onderzoekskit zitten daarom mooie gespreksstarters. Gebruik deze kaartjes als inspiratie voor interessante babbels in je omgeving en ontdek dat er veel te vertellen valt over de vaginale gezondheid van vrouwen. Ook in jouw familie of vriendenkring.

Je kan hier ook online een gesprek starten door op een vraag te klikken en te reageren. Dat mag gerust anoniem, je voornaam is voldoende. De onderzoekers van Isala beantwoorden je vraag. Zo kunnen we allemaal samen de kennis rond het vrouwelijke microbioom vergroten en het taboe doorbreken. Want dat is precies waar we bij Isala van dromen. Laat dus gerust je reacties en vragen achter, samen starten we het gesprek!