Merci voor de stemmen!
Ik ben een woman in STEM (kort voor Science, Technology, Engineering and Math). Ik ben bio-ingenieur van opleiding, en sinds kort ook trotse mama van mijn eerste kindje, Emma. Ik werk in het Labo voor Toegepaste Microbiologie en Biotechnologie, waar de vrouwen toch wel lichtjes sterker vertegenwoordigd zijn dan mannen. Dit doet me soms bijna vergeten dat er nog steeds een onevenwicht is in de werkzaamheid van mannen en vrouwen in STEM-velden. Recente cijfers van het UNESCO-instituut voor Statistiek tonen namelijk aan dat minder dan 30% van de onderzoekers wereldwijd vrouwen zijn, en slechts 10% van topwetenschapper uitmaken. Dus dames, laten we elkaar inspireren, motiveren en steunen zodat dat percentage vrouwen en meisjes in STEM-velden kan stijgen. Na een vierdaagse mediatraining, stond ik op 23 september in de halve finale in de Marconi Studio van de VRT en kreeg ik het fantastische nieuws dat ik geselecteerd ben voor de finale van de Vlaamse PhD Cup op 6 oktober.
De Vlaamse PhD Cup is een samenwerking tussen scriptie VZW en de Vlaamse Universiteiten, om afgestuurde doctorandi te stimuleren om hun onderzoek voor te stellen voor een breed publiek en hen zo dichterbij de wetenschapswereld te brengen. De finale was een ontzettend fijne ervaring, en ik heb met veel plezier, trots en enthousiasme over mijn doctoraatsonderzoek verteld. Aan de wedstrijd was ook een publieksprijs gekoppeld, waar ik net tweede werdmet maar liefst 996 stemmen. Ik wil iedereen enorm hard bedanken voor allesteun, leuke berichtjes en om zo massaal op mij te stemmen. En voor wie er nietgenoeg van kan krijgen, kan je hier nog eens terugblikken.
Na 5 jaar onderzoek mocht ik mijn doctoraat openbaar verdedigen op 4 november 2019, the D-day. In mijn doctoraat heb ik onderzocht welke bacteriën er in onze neuzen leven, en of ze bijdragen tot een goede gezondheid van onze luchtwegen. Hierbij vergeleek ik de bacteriën bij gezonde personen, en bij personen die aan chronische sinusitis lijden. Dit was onder andere onderdeel van een Citizen Science project “Welke beestjes leven in je neus”. Laat het ons een beetje het Isala project van de bovenste luchtwegen noemen.
Als onderzoeker is je doctoraatsverdediging hét euforisch moment, een echte mijlpaal na al je harde werk van de voorbije jaren. Ik stond daar vooraan in die aula, voor mijn juryleden, mijn promotoren, collega’s, familie en vrienden. Ik voelde dat iedereen me positive vibes stuurde, maar mijn allergrootste fan had ik het dichtst bij mij en ik voelde haar enthousiasme letterlijk tot in mijn ribben. Ik was namelijk 37 weken zwanger van mijn dochtertje Emma op de dag van mijn verdediging. Mijn leven zou dus voorgoed veranderen, niet zozeer omdat ik tot doctor in de Bio-ingenieurswetenschappen werd gepromoveerd en mijn “wetenschappelijk boeleke” tot een goed einde had gebracht, maar wel omdat ik voor het eerst mama werd.
De weken na mijn doctoraatsverdediging tot mijn bevalling waren hectisch, want ik moest en zou bepaalde zaken nog afwerken voor ons Emma werd geboren. Zo haalde ik het in mijn hoofd om één week voor mijn uitgerekende bevallingsdatum nog een vervolgproject op mijn doctoraat te schrijven, om verder onderzoek te kunnen doen naar en nieuwe onderzoeksvragen op te lossen over de bacteriën in onze luchtwegen. Ik steek het nu op de hormonen die door mijn lijf gierden, want ik weet niet waar ik de energie vandaan haalde om dat nog klaar te krijgen. Het was wel spannend, want als ik te vroeg zou bevallen, dan bestond de kans dat mijn project niet meer ingediend kon worden. Gelukkig had ik de steun van een fantastische promotor en collega’s die me met veel plezier hielpen met het finetunen van het project. Mijn uitgerekende datum naderde, maar… nog steeds geen baby. Ik ging een week over tijd. “Ze zit daar goed”, zeggen de mensen dan. Nu, ik wil geloven dat in mijn dochter al een kleine wetenschapster schuilde, een echte woman in STEM (science, technology, engineering and mathematics) van toen ze in mijn buik zat, want geloof het of niet, ze is geboren op dezelfde dag dat mijn project werd ingediend. Na mijn bevalling heb ik ontzettend genoten van mijn zwangerschapsverlof en het werk even volledig losgelaten. Dat deed deugd, enkel focus op dat kleine mini wondertje dat heel je doen en laten bepaalt en heel je leven verandert. Werken was niet aan de orde en de weken vlogen voorbij.
Intussen is mijn dochter 10 maanden oud, en wat vliegt de tijd! Ik heb mijn passie en drive voor mijn onderzoek en werk volledig terug. En mijn fascinatie naar het microbioom en het potentieel van probiotica of goede bacteriën is alleen maar toegenomen; want welke invloed had mijn bevalling op mijn vaginaal microbioom bijvoorbeeld gehad, of welk effect heeft het dan ik mijn dochter borstvoeding heb gegeven? Uiteraard zijn er ook dingen verandert en ik merk dat het belang van die work-life balance nog prominenter aanwezig is dan vroeger.